Metaforisch zie ik mezelf als ontdekkingsreiziger. Ik vind het heerlijk om onderweg te zijn, met de trein, auto, fiets of gewoon te voet. Ik ben blij op plekken waar ik het nog niet ken, waar ik een richting op kan gaan en nog niet weet wat ik tegen zal komen, waar ik verrast ben door wat ik zie. Dat laatste kan overigens ook gewoon op plekken waar ik al jaren kom. Als ik werkelijk om mij heen kijk, de rust in mezelf vind om te kijken, dan zie ik zo veel meer dan wanneer ik in gedachten ben. Veel van de mooiste foto's die ik maakte zijn op plekken geweest waar ik al jaren kom, maar die ik ineens vanuit een ander perspectief zie.

 

​

Onderweg zijn, in vorm

 

Ik heb het altijd al fijn gevonden om onderweg te zijn, zonder plan of doel. In mijn tienertijd ging ik vaak op mijn skateboard of op de fiets de stad in, die ik toen nog nauwelijks kende. Ik ging, gewoon om onderweg te zijn, om te gaan, om meer van de stad te zien. Ik was verbaasd als ik op plekken kwam waar ik vroeger al eens geweest was, waar mijn ouders mij mee naartoe hadden genomen. Als ik dan vanuit ontdekking op zo een plek kwam was er in mij zo iets als 'ligt deze plek hier in de stad!?'. Langzaam vormde zich een beeld in mij waar verschillende delen van de stad zijn en de routes ernaartoe. Voor de plekken waar ik vaak kwam probeerde ik nieuwe routes uit en voor mijn doelloos onderweg zijn ging ik steeds verder naar richtingen waar ik nog niet was geweest.

 

Toen ik voor het eerst zelf op vakantie ging samen met 2 van mijn beste vrienden, stapte we in de auto en reden we naar het zuiden. We hadden onze surfplanken op het dak van de auto en we gingen surfen aan de westkust van Europa, dat was alles dat we bedacht hadden. Op die eerste autorit naar het zuiden, ergens net voorbij België, pakte we het ANWB-campingboek er bij en terwijl we over de snelweg reden zochten we campings uit en belde ze op om te checken waar er plek was. We gingen ergens staan, reden rond in de omgeving, opzoek naar golven, om de omgeving te zien en gewoon om rond te rijden. Na verloop van tijd pakte we onze spullen weer in en vertrokken we weer verder richting het Zuiden en opnieuw bepaalde we onderweg wat de volgende stop zou zijn. Uiteindelijk zijn we halverwege Portugal geëindigd, hebben we vrienden gemaakt op de campings onderweg en grote stukken land, zee en snelweg gezien.

 

Toen ik in 2022 verhuisde naar Amsterdam-Noord was een van de grootste cadeaus ervan dat ik in een nieuwe omgeving was. Dat ik mijn huis uit kon gaan en een kant op kon fietsen en de weg niet wist. Prachtig vond ik het om weer op ontdekking te kunnen zijn vanuit mijn eigen huis, in mijn eigen stad. Op een van mijn fietstochten fietste ik naar het Noorden, door de weilanden net buiten de ring en ineens was ik in het Twiske. Opnieuw een plek waar ik als kind wel eens was geweest met mijn ouders, 'en dat ligt zo dichtbij waar ik nu woon!? Wow!'. Inmiddels ben ik heel stadsdeel noord door gefietst en ken ik ook noord als mijn broekzak.

 

In de zomer van 2024 kocht ik een spiegelreflexcamera en was ik sindsdien bijna dagelijks bezig met fotografie en dat paste prachtig bij mijn beweging om onderweg te zijn. Telkens als ik onderweg was keek ik eindeloos om mij heen en viel mij van alles op. Van gebouwen die ik mooi of niet mooi vond, tot mensen en hun interacties, de manier waarop ze in het verkeer zijn. Hoe het zonlicht door de straten of door de bomen valt. Hoe de wolken en de zon prachtige luchten maken zoals de grote meesters op schilderijen vastlegde. Met mijn nieuwe bezigheid in fotografie had ik ineens een manier gevonden om zelf mijn fascinaties vast te leggen, de bijzondere gebouwen, de interacties, het licht, de rare voorwerpen op onverwachte plekken.

 

 

Onderweg zijn, in essentie

 

In grotere zin zie ik mezelf als ontdekkingsreiziger in het leven, of ontdekking van het leven. Ik ben op ontdekking om te ontdekken hoe ik ten volste kan leven, wat het is om echt te leven, hoe ik er toe kom om echt te leven. Wezenlijk is dat niet te beschrijven maar ik geef er toch graag woorden aan.

 

Al in mijn late tienerjaren viel het me op dat er maar heel weinig mensen zijn die oprecht leven, een leven leiden waar ze blij mee zijn. Als tiener dacht ik in rebelse punkers en vredelievende hippies nog wel een soort vrijheid en oprechtheid te herkennen. Vooral van het bedrijfsleven en van educatie op scholen zag ik toen dat niemand daar echt gelukkig is, het onvrij is, dwangmatig, etc. Toen verwoorde ik het dat iedereen ergens onzeker is en vanuit die onzekerheid zich op een manier gedraagt die niet echt is, niet fijn is, etc. Alsof iedereen iets waar probeerde te maken wat niet waar is, een beeld probeerde neer te zetten van zichzelf dat niet echt is wie ze zijn of hoe ze willen zijn.

​

Al sinds die tienerjaren ging het er voor mezelf ergens om om oprecht te leven en zo te leven dat ik er gelukkig mee ben. Voornamelijk tijdens mijn eerste echte relatie tussen mijn 18e en mijn 20e begon het me op te vallen dat ik niet altijd leefde wat ik wilde leven, en dat zelfs als ik terugkijkend dacht te zien in wat voor valkuilen ik was getrapt ik daar steeds opnieuw in terecht kwam en dat ik me er niet van bewust was wanneer het gebeurde. Alleen achteraf als anderen mij het aanwezen viel het me even op. In die tijd had ik nog ergens een soort idee dat mijn grote intellect en het feit dat ik zag dat de meeste mensen onoprecht, onecht en ongelukkig zijn, mij ervan zou verhoeden om ook zo te eindigen.

 

Halverwege mijn twintiger jaren werd het me steeds duidelijker dat ik zelf ook niet gelukkig was met het leven dat ik leefde, dat ik ook niet oprecht was of echt leefde. Halverwege mijn twintigerjaren dacht ik te stoppen met alles waarin ik mijn onvrijheid, onoprechtheid en ongelukkigheid leefde, en ik dacht daarmee vanzelf vrij, oprecht en gelukkig te leven. In 2024 ben ik gaan zien dat stoppen met de dingen waarin ik mijn onvrijheid, onoprechtheid en ongelukkigheid leefde mij niet automatische bij mijn vrijheid, oprechtheid en gelukkig zijn bracht. Dat had vanuit mezelf te komen. Ik had opnieuw te gaan leven en dit keer vanuit mezelf, mijn eigen beweging, vrijheid, verbinding, energie, of hoe je het ook wil noemen. Nu aan het begin van 2025 ben ik voor het eerst in mijn leven zelf en bewust bij mijn eigen energie, vrijheid, blijheid, etc. terecht gekomen, en wat is dat meteen prachtig.

​

Voorheen kwam ik weleens in mijn eigen beweging terecht en dat waren al prachtige momenten. Het zijn momenten waarop alles stil is in mezelf, ik een stukje van mezelf vind dat diep resoneert, ik in een toestand van 'gaan' ben waarin alles vanzelf lijkt te gaan en er in mij een soort diepe rust en blijheid is. Ik raakte het ook steeds weer kwijt, en als ik het kwijt was had ik dat in eerste instantie vaak niet eens door, en als ik het al door had lukte het me niet om terug te komen bij mezelf, mijn eigen beweging, mijn gevoel, etc.

 

Drie weken terug kwam ik zelf en bewust bij mijn eigen blijheid en nadat ik het kwijtraakte kwam ik er ook bewust vanuit mezelf weer bij terug. Ik kan zelf terug naar mijn eigen diepe blijheid! En wat is het leven prachtig in die blijheid. Ik ben praterig, vrolijk, heb hele leuke gesprekken met mensen en deel daarin hele wezenlijke dingen van mijn leven. Ik hoor mezelf dingen zeggen die me richting geven zoals wat ik wil, wat me gaaf lijkt, etc. Ik ben in de afgelopen 3 weken blijer dan ik voorheen ooit ben geweest.

 

Tegelijkertijd merk ik deze weken dat ik binnen no-time ook weer van alles aan het nastreven ben en mijn vrijheid blijheid ook weer kwijt ben. Toch kan ik er ook steeds weer naar terug. Dit voorjaar, nu aan het begin van 2025, begint een ontdekking naar het leven dat ik leef vanuit mijn blijheid, vrijheid, energie, oprechtheid, openheid, etc. naar het leven dat ik leef vanuit mijn eigen beweging.

​